Wat een dag vandaag! Na een nacht helemaal alleen in de hostel, ga ik op tijd weg. Heb een paar km in te halen vandaag. En met het tempo van gisteren heb ik alle tijd nodig.

Ik loop als een zonnetje en voor ik het weet, sta ik in Astorga. Heel mooi stadje met veel oude, goed onderhouden gebouwen. Ik dacht een pauze te nemen hier, maar voel me eigenlijk te goed dus besluit maar door te gaan.

Aan het einde van het stadje rust ik even 3 minuten en neem wat water en ga dan door naar het volgende dorp. Onderweg kom ik een schattig klein kapelletje tegen wat door een man keurig wordt bijgehouden. Hij nodigt me uit binnen te komen. Het is er fijn. Tranquille. Ik dank hem en ga weer verder.

Een klein uur later is het tijd voor thee, dus duik ik de eerste bar in die ik tegen kom. Hè Gijs, jij hier? Wat leuk! Voelde me gisteren een beetje schuldig dat ik niet naar Astorga ging. Daar hadden we soort van afgesproken. Maar met die voeten van mij was dat echt niet meer te doen. Leuk dat ik hem nu toch weer tegenkom. Ik geniet weer van zijn geklets. Hij heeft allemaal leuke feitjes te vertellen. Heel grappig. Dingen waar ik helemaal niet aan denk, kunnen hem heel erg bezighouden. Er zit enthousiasme in zijn verhaal, dus ik luister graag.

Als we even later weer op pad gaan, merk ik dat ik met mijn nieuwe tempo Gijs niet meer kan bijhouden. Dus ik zeg hem weer gedag en tot ziens. Hij loopt een poosje voor me in de mist. Mooi gezicht.

Na nog een uurtje lopen, besluit ik een vroege lunch te nemen. Het is 12u en ik heb er inmiddels ruim 13km op zitten. Ruim over de helft voor vandaag. En het gaat hartstikke goed. Dus gun mezelf weer pauze om dit vast te houden. Schoenen uit doen en weer aan is weliswaar pijnlijk. Lijkt of deze nieuwe blaar aan de zijkant nog grotere proporties aanneemt dan zijn broertje onder mijn voet.

Inmiddels is de zon goed doorgekomen en ontvouwt zich een prachtig landschap. Heel fijn om hier doorheen te lopen. Hoewel langs de weg, is er geen auto te bekennen. Dus loop ik toch in the middle of nowhere voor mijn gevoel. Zo moet het zijn.

In de verte de bergen waar we morgen op terecht gaan komen en vandaag al een start maken. Ik loop lekker, zo alleen. Helemaal mijn eigen tempo waarvan ik geen idee heb hoe snel of langzaam dat is. Ik blijf rekenen met 4km per uur maar denk dat ik daar iets onder zit. Voordeel is wel dat ik stukken minder pauze nodig heb, dus netto kom ik even snel aan.

In een slaap stadje is dit het enige, maar zeer welkome, teken van leven. En wie tref ik daar op het terras? Gijs. Haha. Ben blij dat we tijdens onze pauzes toch wat tijd samen kunnen doorbrengen. Hij begint meteen weer te kletsen. Dit keer heeft hij zich verwonderd over het aantal albergues in Sarria. Dat is het 100km punt wat telt als minimale afstand om je Compostela te mogen halen in Santiago. De pelgrims noemen het de toeristen route. Want blijkbaar willen heel veel mensen wel het papiertje maar niet de effort leveren die daar eigenlijk bij hoort.

Ja, je leest het goed. Daar zit ook bij mij een oordeel op. 😉

Anyway, 22 is het grootste aantal hostels op de hele route. Dus ik krijg ook het overzicht van de andere grote steden en hun verblijfplaatsen. Maar iets aan zijn uitzoekwerk is nog niet af. Dus hij brengt nu in kaart hoeveel slaapplekken er dan zijn in die 22 herbergen. Het blijken er meer dan 800 te zijn. Sorry, Gijs wist het precieze aantal, ik heb alleen dit onthouden. Na deze berekening is hij tevreden en springt bijna als een jonge hond op. Hij kan weer op pad. Heerlijk deze energie. Ik bedank hem en wens hem nog een mooie reis. Verwacht dat dit onze laatste ontmoeting zal zijn hier in Spanje. Ik heb ervan genoten!

Bij deze stop ontmoet ik Timothy weer. Ben hem nu 3 keer tegengekomen dus knoop een praatje met hem aan. Vraag hoe hij het paradijsje had ervaren waar ik hem gisteren zag, daar bovenop de heuvels. Nou, daar had hij wel een idee over! Hij vond het maar raar dat iemand op een christelijke camino een new age plek creëerde. Hij vond dat David niet zijn christelijke plicht vervulde. Ik opperde nog even dat ik de liefde die David in de plek had gestopt en ook duidelijk uitzond naar alle pelgrims, behoorlijk ‘Jezus’ vond. Maar dat zag ik toch verkeerd. Oké, Timothy, wat jij wilt!

Laatste stuk naar de albergue is, net als elke dag, net te ver. Maar het gaat goed. Op het laatst haakt een Russische Amerikaanse bij me aan. Ze blijkt aardiger en leuker dan ik op het eerste oog dacht. Oei oei oei, die oordelen…

Ik heb mijn zinnen gezet op de Engelse herberg. De herbergen die aangesloten zijn bij de verschillende pelgrim-organisaties door Europa, zijn altijd heel fijn. Liefdevol gerund door vrijwilligers uit het betreffende land. Deze belooft in het boekje een afternoon tea. Dus dat wil ik meemaken!

Zo knus! Iedereen aan de thee in de tuin. Met zelfs versgebakken taart erbij. Heel blij dat ik hier terecht kon. Ik kom weer bekenden tegen en ontmoet nieuwe mensen. Kan ook weer naar de pelgrimsmis. Van de monniken deze keer. Daar kon je ook verblijven, maar dan moest je 2 dagen blijven, in gehele stilte. Als deze herberg geen plek meer had, zou ik dat gedaan hebben. Een stilteretraite op de camino. En mijn blaren zouden rust hebben.

Oh ja, mijn blaren. Die hebben het hoog in de bol gekregen en zijn onder de compeed uitgegroeid tot megalomane grootte. Iedereen die ze ziet, kijkt verschrikt. Terwijl de pijn erg meevalt, ziet het er niet aantrekkelijk uit. En om te bewijzen dat ik echt niet overdrijf, een smerige foto van mijn meesterblaar. Dus niet kijken als je er niet tegen kunt.

En dan tref ik een Italiaanse dokter (had ik al gezegd: jong en knap??) die hem door wil prikken. Volgens hem de enige manier om hem te laten stoppen met groeien. Het liefst wil hij er een touwtje in doen, zodat het vocht er langzaam uit kan lopen. Maar daar ben ik nog niet aan toe. Vind een naald in mijn lijf al erg genoeg. Maar hij heeft de zachte handen van een dokter, dus voor ik het weet, zijn ze door. En blijkbaar spuit het er uit, want hij is behoorlijk wat aan het schoonmaken op de vloer. 😂

Na een heerlijk etentje met een Duitse man en Italiaanse vrouw (die in Nederland heeft gewoond), gaan we met de Amerikanen van de hostel de tuin van de herberg in met dikke dekens, om de meteorietenregen te kijken. Prachtig die sterren hier. Niet normaal hoeveel. Zelfs de Melkweg konden we heel helder zien. De finale van de meteorieten konden we niet zien, want om 22u moest het licht uit. Maar we hebben een paar mooie wensen mogen doen. Wat een cadeau!!